ساعت فلش

یاد آرم روز باران را
یاد آرم مادرم در کنج باران مُرد
کودکی ده ساله بودم
می‌دویدم زیر باران، از برای نان

نمی‌فهمم، چرا مردم نمی‌فهمند
که آن کودک که زیر ضربه شلاق باران سخت می‌لرزد
کجای ذلتش زیباست؟
نمی‌فهمم

کجای اشک یک بابا
که سقفی از گل و آهن به زور چکمه باران
به روی همسر و پروانه‌های مرده‌اش آرام باریده
کجایش بوی عشق و عاشقی دارد؟
نمی‌دانم

نمی‌دانم چرا مردم نمی‌دانند
که باران عشق تنها نیست
صدای ممتدش در امتداد رنج این دل‌هاست
کجای مرگ ما زیباست؟
نمی‌فهمم

باز باران بی ترانه
باز باران با تمام بی کسی‌های شبانه
می‌خورد بر مرد تنها
می‌چکد بر فرش خانه
باز می‌آید صدای چک چک غم
باز ماتم

من به پشت شیشه تنهایی افتاده
نمی‌دانم، نمی‌فهمم
کجای قطره‌های بی کسی زیباست؟

یقه بالا می دهیم
دست ها در جیب
با سیگار به ته رسیده میان لب
به دیوار تکیه می دهیم
نه که کارآگاه باشیم
یا عضو مافیا
نه!
بدبختیم...

چـتـرتــــ را بگــــیر . . .
چشــــــــــم های من . . .
بزرگ شده ی بارانند .

اگر می گریم گریه ام بی ثمر است. و اگر می خندم خنده ام بیهوده است

بیا تا جوانم بده رخ نشانم، که این زندگانی وفایی ندارد!!

این روزها ساکت که بمانی… می رود به حساب جواب نداشتنت



عمرا اگر بفهمند داری جان میکنی تا احترامشان را نگه داری

نه آنکسی که رفته است باز می گردد
و نه آنکسی که مانده است
از انتظار دست می کشد
تو، دروغ کدام عشق بودی…؟!
که اینگونه بی خیال
گذاشتی ورفتی

دنیای من...

همه جایش بارانی است...

هرچه کمتر بدانی...

کمتر خیس خواهی شد..

خواب هایم پریشان...

خنده هایم فتوشاپی...

درد دل هایم با دیوار وبلاگ...

میزان همدردی هم با کامنت...

و

تکرار پشت تکرار...

دنیا دنیا چطور دلت اومد ..شدم غریبه ای توغربت غم ها...

عوض تمام خوبی هایم تمام چبزهای خوبی که بهش دادم اشک رابهم هدیه کردم با دنیایی غم .

اون همه بی مهری جفا حقم نبود...

یادت باشه که دل تخته سیاه نیست که هرکی اومد روش بنویسه وهرکس هم رفت بشه اسمشوپاک کرد